درباره ما

سیاستهای سکونت‌گاهی و آمایش سرزمین در ایران از دهه ۱۳۴۰ تا کنون دچار خطاهایی راهبردی بوده که مهمترین آنها عبارتند از:
۱. تمرکز گرایی و برهم زدن توازن آمایش سرزمین و تخریب محیط زیست
۲. -تصدی گری دولتی و ایجاد بار مالی سنگین بر دوش دولت‌ها
۳. -ناسازگاری با سبک زندگی اسلامی-ایرانی
۴. -سوداگری در زمین و مسکن و افزایش فاصله طبقاتی
به منظور جبران آسیب‌های فوق، تلاشی بین رشته ای و در تعامل بین حوزه و دانشگاه از حدود یک دهه قبل آغاز شده تا راهبردها و الگوهای مناسب و جایگزین به نحوی عرضه گردد که ویژگی‌های سازگاری با ارزشهای ایرانی-اسلامی، قاعده مندی و تفاهم پذیری و نیز کارآمدی عملی را توامان دارا باشد.
در این مسیر از رهنمودهای آیت الله اراکی، مرحوم آیت الله حائری شیرازی، آیت الله جوادی آملی، آیت الله میرباقری و نشستهای متعدد حوزوی و دانشگاهی و کار متمرکز تیمی در شهر قم با همکاری مجمع محققین معماری و شهرسازی اسلامی قم، مؤسسه مطالعات و تحقیقات اسلامی فتوح اندیشه، فرهنگستان علوم اسلامی قم و ستاد راهبری معماری و شهرسازی حوزه علمیه استفاده شده است.